Aleksander Dobrzański herbu Leliwa urodził się w 1766 r., w ziemi Sanockiej. Nauki pobierał w Krośnie i Przemyślu. Seminarium Duchowne ukończył u Księży Misjonarzy na Stradomiu w Krakowie. W Rzymie w 1793 r. otrzymał stopień doktora obojga praw. Po powrocie do kraju był dziekanem kolegiaty w Kielcach. W 1814 r. został oficjałem biskupa Wojciecha Górskiego. Po jego śmierci został wybrany na administratora generalnego diecezji kieleckiej, a następnie mianowany biskupem sufraganem kieleckim. W 1820 r. prekonizowany został na biskupa leontopolitańskiego i równocześnie otrzymał godność dziekana kapituły sandomierskiej. Konsekracja odbyła się w Warszawie.

8 września 1819 roku w otoczeniu kapituły, kleru, ludu odbył ingres do katedry sandomierskiej w imieniu bpa S. Hołowczyca. Po śmierci biskupa Burzyńskiego został obrany Administratorem Diecezji. Na wieść o wybuchu powstania listopadowego, nie czekając na reakcje innych biskupów spontanicznie wydał 10 grudnia 1830 r. odezwę do duchowieństwa i wiernych wyrażającą radość z upadku "obcego despotyzmu" i początku odradzania się Polski i wzywającą do posłuszeństwa Rządowi Tymczasowemu i publicznych modłów o powodzenie powstania.