Demkowicz Leon (1747-1824) ksiadz, bazylianin prowincji ruskiej. Urodzil sie z ojca Hieronima i matki Anny 6 XI w wolynskim. Uroczyste sluby w zakonie bazylianskim zlozyl w r . 1771. Od 17 XI 1771 studiowal teologie w Brunsberdzie. Do swej prowincji powrocil 4 XI 1774, zostal wyswiecony na kaplana i zamieszkal w klasztorze niskienickim. W r. 1775/6 byl profesorem retoryki i prefektem szkoly klasztornej tudziez spowiednikiem w Hoszczy, od nastepnego roku byl spowiednikiem i nauczal w szkole bazylianskiej w Humaniu wymowy i poezji, filozofii nade wszystko odznaczyl sie jako prefekt szkol tamze.  (...)                    Najwazniejszym dzielem Demkowicza bylo jego  posrednictwo i pertraktacje z T. Czackim w sprawie reformy zakonu bazylianskiego. Calym sercem oddany Komisji Edukacyjnej pragnal przepisy i ducha jej wcielic w szkolu owczesne zakonu. Byl jednym z 16 bazylianow ktorzy funmkcje kaplanskie odprawiali wg obrzadku lacinskiego; jednakowoz z zakonu nie wystapil i obrzadku wschodniego nie porzucil jak tylu innych. Korespondowal po polsku. Po r 1812 przenisol sie do Krakowa tam tez zycie zakonczyl w r. 1824. Ks. Jozefat Skruten ZSBW

 

Dobrzanski (Dobrianski) Antoni (1810-1877), ksiadz unicki, proboszcz, historyk. Urodzony 26 I w Bunowie (pow. Jaworow) jako najstarszy syn ksiedza Michala i Marii z Fedorowiczow. Lata dziecinne  spedzil  w Moloszkowicach. Nauki pobieral w Jaworowie, nastepnie we Lwowie (gimnazjalne i filiozoficzne). Na teologie wyslal go Bp. Snigurski do Wiednia, gdzie w konwikcie zblizyl sie zupelnie do Polakow. Zmienilo go powstanie polskie 1830, a bedac wowczas pod silnym wplywem B. Kopitarza zabral sie usilnie do studium dziejow unii, historii powszechnej i literatury. Po ukonczeniu teologii powrocil do kraju, nie przyjal propozycji swego biskupa doktoryzowania sie i objecia profesury, lecz ozenil sie z Julianna Zelechowska i wyswiecony zostal 29 III 1835 na kaplana. Administrowal parafia Malkowice, a jednoczesnie byl dojezdzajacym nauczycielem jezyka staroslowianskiego dla klerykow w Przemyslu. W r 1836 zostal administartorem, w nastepnym zas proboszczem Walawy. Mianowal go tez biskup kaznodzieja katedralnym. Piastowal rozne urzedy i godnosci.

(...)Oprocz tego na dlugo przed 1848 r. byl wyjatkowo czynnym i goracym patriota ruskim, a po tym roku jednym z tych ktorzy staneli na czele narodowego odrodzenia Rusinow. Byl czlonkiem Rady Ruskiej w Przemyslu, Matycy Ruskiej i Domu Narodowoego we Lwowie, uczestniczyl w soborze uczonych ruskich. W 1861 r. zostal wybrany poslem na sejm karjowy we Lwowie. W parze z tym rozwijal szeroka prace naukowa i pismiennna. Pisal po rusku i po polsku. Przez siedem lat redagowal "Peremyszlanyna", od 1861 pisywal do "Slowa" lwowskiego. W rekopisie zostawil najcenniejsze swe dzielo Istorija epyskopow (Lwow 1893) a takze Zapysky z l. 1831-48. Znal jezykk ruski, polski, lacinski, niemiecki, francuski.Przede wszystkim odznaczyl sie Dobrzanski jako pobozny kaplan i gorliwy duszpaszterz, zdolny kaznodzieja i nieprzecietny mowca, dobry gospodarz i wzorowy malzonek. Umarl 22 VI 1877 w Walawie. Ks Jozefat Skruten ZSBW

 

Dobrzanski Jan (1820-1886), publicysta, redaktor, zalozyciel "sokola",dyrektor teatru. Ur.we wsi Czarna w ziemi sanockiej, szlachcic zagrodowy herbu SAS.Gimnazjum ukonczyl wPrzemyslu, zapisany na prawo na Uniwersytecie Lwowskim 1939/40, zwrocil zdolnosciami swymi deputata Stanow Galic. T. Wasilewskiego; w domu jego nawiazal stosunki z W. Polem i J. Kaminskim, ktorzy skierowali go ku studiom filozoficznym. Przerwal je wszakze i w listopadzie r 1841 wstapil do redakcji urzedowej "Gazety Lwowskiej, gdzi eprobowal pisac recenzje teatralne i wyreczal starego Kminskiego w redagowaniu Rozmaitosci. (...) Przez pol roku byl wychowawca Adama Sapiechy, z ktorym mial potem wojowac cale zycie. Pod jego sterem pismo "Dziennik Mod Paryskich" czujnosc cenzury austrackiej i dawalo wyraz tendencjom patriotycznym. Odegral wreszcie czolowa role w zorganizowaniu ulicy lwowskiej w czasie wypadkow r. 1848 (...)